2020-yil yozidan buyon Toshkentda yashayman.Albatta yaponlar qurgan Navoiy teatriga ham tashrif buyurdim. O‘zbekistondagi Navoiy teatriga ilk bor tashrif buyurganimda uning muhtasham tashqi ko‘rinishi meni hayratda qoldirdi.
Tashqi devorga o‘girilib, “1945-1946 yillarda Uzoq Sharqdan deportatsiya qilingan yuzlab yapon fuqarolari Alisher Navoiy nomidagi ushbu teatrning qurilishida ishtirok etib, uning tugallanishiga hissa qo‘shganlar” deb yozilgan.
Bu maktubni ko‘rib, o‘sha davrdagi tarixiy voqealar teatrda muhrlanganini his qildim. Majburiy deportatsiya so'zidan ular og'ir sharoitlarda ishlashlari kerakligini tasavvur qilishingiz mumkin. Biroq ularning jasorati va kuchini uni barpo etishda ko‘p mehnat qilganliklaridan his qildim.
Qolaversa, o‘zbek xalqining rahm-shafqatini, e’tiborini tashqi devorda “harbiy asirlar” so‘zi emas, balki “yapon xalqi” so‘zi qo‘llanilganidan ham his qildim. O‘sha paytdagi urush yapon va o‘zbek xalqlari o‘rtasidagi munosabatlarga katta ta’sir ko‘rsatgan bo‘lsa kerak, lekin ular bu munosabatlarni yengib, birgalikda teatr qurishga muvaffaq bo‘lishdi.
Teatr 1966 yilgi zilziladan omon qoldi va hozirgacha Oʻzbekistonning muhim madaniy meroslaridan biri hisoblanadi. Bu teatrga tashrif buyurib, men yapon va o‘zbek xalqlari o‘rtasidagi tarixiy rishtalarni his qildim va ta’sirchan vaqt o‘tkazdim. Bu teatr ko'pchilik tomonidan seviladigan madaniy mulk bo'lib, uning tarixiy kelib chiqishi ham uning alohida mavjudligini ko'rsatadi.
No comments:
Post a Comment